Γούμερο Ηλείας: Η ξεχασμένη Μονή Ασκητή

Η Μονή Ασκητή 

  Αναγνώστη μου γειά σου, καλώς ήρθες σε μια ακόμη περιπέτεια μαζί μου! 

 Στην σημερινή μας εξόρμηση, θα επισκεφθούμε το Γούμερο. Ένα ημιορεινό κεφαλοχώρι του Δήμου Ωλένης όπου υπαγόταν πριν μερικά χρόνια, και Δήμου Πύργου σήμερα. 

Το χωριό αυτό, βρίσκεται σε απόσταση 40 χιλιομέτρων περίπου από την πρωτεύουσα της Ηλείας. Ενώ, από την 

Αρχαία Ολυμπία η απόσταση είναι κάτι λιγότερο, από 30 χιλιόμετρα. Η κοινότητα του Γουμέρου, έχει χτιστεί σε υψόμετρο 492 μέτρων περίπου, κι αγναντεύει απλοϊκά την Δύση. 

  Ο μεγαλοπρεπής ναός της Αγίας Παρασκευής, δεσπόζει αρχοντικά στην άκρη της κοινότητας. Το τεράστιο μέγεθός του ναού, φένεται από αρκετές δεκάδες μέτρα μακριά, και σου προκαλεί άμεσως τρομερή εντύπωση και δέος!! 

Από την θέση που είναι χτισμένο το χωριό, ή θέα είναι πανοραμική και ασύγκριτη. Προς την πλευρά που βγαίνει ο ήλιος, απλώνεται φαρδύ πλατύ το κάστρο. Με τον τεράστιο πέτρινο όγκο του και την αιματοβαμένη ιστορία, των εκατοντάδων χρόνων στην πλάτη του. 

 Όμως δεν θα μείνουμε για πολύ στο χωριό αυτό. Θα κατηφορίσουμε γύρω στα 5 χιλιόμετρα στα νοτιοδυτικά, στην Μονή Ασκητή. 

Μονή Ασκητή 

  Η διαδρομή, είναι σχετικά καλή και συνάμα μοναχική. Ο αγροτικός δρόμος που υπάρχει στην περιοχή, έχει υποστεί μεγάλες βελτιώσεις. Ένω σε αρκετά σημεία, υπάρχει ένα παχύ στρώμα από τσιμέντο. Οι πολλές στροφές της διαδρομής θυμίζουν φίδι. Η θέα όπου κι εάν στρέψεις το βλέμμα σου είναι άκρως γοητευτική. Το άγριο και συνάμα όμορφο τοπίο, σου κρατά συντροφιά μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου. Τα λίγα αιωνόβια πεύκα, που δεν κάηκαν στις πυρκαγιές του 2007, στέκουν εκεί αγέρωχα αγναντεύοντας, κι αυτά την ομορφιά. Οι γύρω εκτάσεις, είναι κατάφυτες από χιλιάδες ελαιόδενδρα. Δέντρα αγαπημένα, που προσφέρουν ζωή, με τους καρπούς τους.. 

Το ανάγλυφο της περιοχής, παραπέμπει τον επισκέπτη στην διαπίστωση, ότι εκεί πριν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, υπήρχε μια θάλασσα. Μία τεράστια καταγάλανη θάλασσα. 

Πάμπολλα κοχύλια, μικρά και μεγάλα υπάρχουν διάσπαρτα, σε κάθε σπιθαμή γης. Και σε συνδυασμό, με τους αμουδερούς βράχους, που βρίσκονται στη περιοχή και τα δισεκατομμύρια μικροσκοπικούς κόκκους άμμου, ενυσχίουν ακόμα πιο πολύ την διαπίστωση για την θάλασσα, που υπήρχε εκεί. 

 Οι ταμπέλες, και τα σημάδια που να σε παραπέμπουν στην Μονή, είναι ελάχιστα και όχι σε τόσο καλή κατάσταση. Εάν δεν ξέρεις καλά την περιοχή, δύσκολα θα εντοπίσεις το μοναστήρι. Ακολουθείς τις κολόνες της ΔΕΗ, και στο τέλος συναντάς ένα μεγάλο ξέφωτο, και μερικά γέρικα πλατάνια. 

 Εμείς, ψάχναμε αρκετά την πρώτη φορά, ώστε να βρούμε το σημείο που ξεκινά το μονοπάτι για το φαράγγι, και συνάμα για το μικρό εκκλησάκι. 

 Καθώς φτάνεις κοντά στο μικρό φαράγγι το τοπίο σε γοητεύει ακόμα πιο πολύ. Δεξιά κι αριστερά υψώνονται, τεράστιοι βράχοι. Ενα μικρό δρομάκι πετρόχτιστο, κάνει την εμφάνισή του. Το στενό αυτό στρατί, σε βγάζει στα σπλάχνα της ρεματιάς όπου στο κεφάλι της, βρίσκεται το μοναστήρι. 

  Στο δεξιό μέρος της ρεματιάς, υπάρχει ένας μικρός καταρράκτης ύψους 20 μέτρων περίπου. Το νερό είναι λιγοστό, όμως κυλά ακατάπαυστα, εκατοντάδες χρόνια τώρα δροσίζοντας, ανθρώπους και ζώα. 

  Η Μονή, έχει ανεγερθεί στο σημείο που τα θεόρατα βράχια στενεύουν πάρα πολύ, σχηματιζόντας την σκεπή της. 

  Στο εσωτερικό της σπηλιάς, που σχηματίζεται από τους τεράστιους ογκώδεις βράχους, βρίσκεται το ασκηταριό. Το οποίο αποτελείται από δύο κυρίως κομμάτια. Στο εμπρός μέρος, βρίσκεται το ιερό του μικρού ναού. Εκεί έχει προστεθεί μια μεταλλική κατασκευή, η οποία εκτελεί χρέη μικρής γέφυρας, ενώνοντας την κυρία είσοδο με το υπόλοιπο μέρος του. Στα αριστερά σου, βρίσκεται το ξυλόγλυπτο τέμπλο με τις πολλές και μοναδικής ομορφιάς, εικόνες. Μένει σκεπασμένο όμως, ώστε να προφυλαχθεί από την υγρασία και τις άσχημες καιρικές συνθήκες. 

 Η παράδοση λέει, πως εκεί γύρω ζούσε κάποιος γέροντας Ασκητής. Τον οποίο οι κυνηγοί κατά λάθος λάβωσαν, αφού τον πέρασαν για θήραμα. Στο μέρος όπου ξεψύχησε, άρχισε να βγάζει νερό. Ο άνθρωπος αυτός, όταν τον βρήκαν οι κυνηγοί κρατούσε στα χέρια του, την εικόνα της Παναγιάς. 

    Εμείς, όταν μπήκαμε στο εσωτερικό, νερό δεν βρήκαμε, πέραν του μικρού καταρράκτη που υπάρχει, πριν φτάσουμε στο μοναστήρι. 

 Οι γεροντότεροι κάτοικοι του Γούμερου, αναφέρουν πως εκεί υπήρχε η ξακουστή και θαυματουργή στάλα του Ασκητή. Καθώς έσταζε, το νερό από την οροφή. Όταν περνούσε κάποιος από κάτω και τον χτυπούσε η σταγόνα, έλεγαν πώς θα έχει τύχη και υγεία, στην ζωή του!

 

    Στο πίσω μέρος, υπάρχουν σκορπισμένα ερείπια βυζαντινού ναού, που οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ήταν κατασκευασμένος, περίπου τον 12° αιώνα. Επίσης, στην πίσω πλευρά υπάρχει ένα απόκοσμο, οβάλ άνοιγμα των βράχων. Το παράξενο αυτό άνοιγμα, σου εξάπτει, ακόμα πιο πολύ την φαντασία, για το συγκεκριμένο κομμάτι γης, του τόπου μας. 

  Πριν πάμπολλα χρόνια, η Μονή είχε περίπου 50 μοναχούς. Σήμερα όμως, είναι εγκαταλελειμένη κι αφημένη στην τύχη της. 

 Παντού έχουν φυτρώσει αγριόχορτα. Τα πάντα δείχνουν ερειμωμένα και βουβά. Η λήθη έχει εγκατασταθεί για τα καλά εδώ, παρασύροντας τα πάντα, στον αιώνιο ύπνο της!!!

 Στην Μονή Ασκητή, η οποία λέγεται και Τίμιας Ζώνης Θεοτόκου, (από την εικόνα της Παναγιάς την οποία κρατούσε ο νεκρός Ασκητής στα χέρια του, όταν τον βρήκαν) έως, και πριν λίγες δεκαετίες, γίνονταν εκεί διάφορες τελετές. Αρκετοί, κάτοικοι του χωριού κι άλλων γειτονικών χωριών, έχουν βαπτισθεί εκεί. Για πάρα πολλά χρόνια, ανήμερα της εορτής, στης 31 Αυγούστου, γινόταν μεγάλο πανηγύρι, στον προαύλιο χώρο του μοναστηριού. Με πολύ μεγάλο πλήθος κόσμου, να συρρέει από διάφορα μέρη, της Ηλείας κι όχι μόνο. Ένω αρκετοί, ήταν και αυτοί που πήγαιναν μόνο με τα πόδια στην Μονή, για την Χάρη της Παναγίας. 

 Στις αρχές, του 2001 η Unesko, ανακήρυξε την μονή Ασκητή, σε Μνημείο Φυσικής Ομορφιάς. 

 Δυστυχώς, τόσο η πολιτεία, όσω κι η Εφορία Αρχαιοτήτων του Νομού Ηλείας, έχουν απαξιώσει τον χώρο του μοναστηριού. Η απαξίωση, είναι σε τόσο μεγάλο βαθμό, που σήμερα μοιάζει εντελώς ερειπωμένο. Κανείς, δεν ενδιαφέρεται πλέον (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ούτε έστω, για μια απλή αναστήλωση. 

Βασίλης Αναστοπουλος