Νομός Ηλείας: Το εγκαταλελειμμένο χωριό φάντασμα

Αγαπητέ φίλε σε εσένα το λέω που με διαβάζεις, να' μαι πάλι εδώ να σε ξεναγήσω σε μια πανέμορφη γωνιά του τόπου μας. Η σημερινή μας εκδρομή δεν θα είναι σε κάποιο εξωτικό μέρος ούτε ο τόπος που θα σε ξεναγήσω έχει μεγάλη ιστορία. Βρίσκεται όμως κοντά σε ένα πανέμορφο και μεγάλο δρυοδάσος. Το δρυοδάσος της Φολόης.

Το χωριό που θα επισκεφθούμε σήμερα λέγεται παλαιά Πέρσαινα και είναι στο ορεινό τμήμα του Νομού Ηλείας. Υπάρχει και η νέα Πέρσαινα το σύγχρονο χωριό αλλά αυτό τον οικισμό θα τον αφήσουμε για την επόμενη φορά που θα μας βγάλει ο δρόμος στα ορεινά της Ηλείας.

Καλώς ήρθατε λοιπόν στην Παλαιά Πέρσαινα στο νομό Ηλείας. Ενα χωριό που η φύση αποφάσισε να το πάρει πίσω!!

Το όνομα του οικισμού το συναντάμε αρκετές δεκαετίες πριν γύρω στο 1700 καθώς υπάρχει και επίσημο έγγραφο της εποχής εκείνης σε απογραφή των Ενετών, που ήταν κυρίαρχοι της δυτικής Ελλάδας.

Το υψόμετρο του χωριού είναι στα 519 περίπου μέτρα και μοιάζει λες και το έχει καταπιεί ολόκληρο η φύση!!!

Τα σπίτια ήταν χτισμένα κυρίως με πέτρα ενώ αρκετά από αυτά ήταν δυόρωφα με μικρά όμορφα μπαλκονάκια και με ευρύχωρες περιποιημένες αυλές.

Η ασχολία των κατοίκων του χωριού ήταν η κτηνοτροφία κι η γεωργία ενώ πολλοί από τους κατοίκους ήταν ρητινοπαραγωγοί.

Η παλιά Πέρσαινα πλέον εδώ και χρόνια έχει εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της κι έτσι δεν υπάρχει κάποιο αξιοθέατο να δείτε. Η φύση αγκάλιασε κι έκρυψε κάτω από τον μανδύα της ότι άφησε ο άνθρωπος να ξεχαστεί. Μόνο η εκκλησιά του οικισμού σώζεται σε καλή κατάσταση με το τρανό καμπαναριό να στέκει όρθιο δεκάδες χρόνια τώρα θυμίζοντας στον περαστικό ότι αυτό το χωριό κάποτε έσφυζε απο ζωή.

Η τοποθεσία που είχε ανεγερθεί το παλαιό χωριό ήταν μερικές εκατοντάδες μέτρα μόνο πιο μακριά από την τωρινή. Το μέρος ήταν απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς. Δεκάδες ρυάκια βρίσκονταν γύρωθεν του οικισμού. Ένω αρκετές ήταν κι οι πηγές με το καθαρό κρυστάλλινο νερό που υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα. Πάρα πολύ κοντά στην παλαιά Πέρσαινα βρίσκονταν ένα τεράστιο δάσος από υπεραιωνόβια μαύρη πεύκη που έκλεινε στην αγκάλη του τον οικισμό. Ένω ο χυμός των δέντρων αυτών το ρετσίνη δηλαδή, έδινε ζωή στους κατοίκους της.

Οι ακριβείς λόγοι που ανάγκασαν τους κατοίκους να φύγουν από τον παλαιό οικισμό είναι πολλοί, εμείς όμως από εδώ θα σταθούμε στους πιο γνωστούς.

Ο πρώτος λόγος ήταν ο μεγάλος καταστροφικός σεισμός του 1965 όπου κατέστρεψε σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος των σπιτιών της παλιάς Περσαινας. Καθώς και αρκετών γύρω χωριών.

Ο δεύτερος λόγος που συνέβαλε καθοριστικά για να μην ξαναγίνει το χωριό στο ίδιο μέρος ήταν οι μεγάλες κατολισθήσεις που σημειώνονταν εκεί κατά τους χειμερινούς μήνες καθώς οι βροχοπτώσεις τα χρόνια εκείνα ήταν έντονες και αρκετά συχνές.

Το κράτος έδωσε επιχορηγήσεις για να ανεγερθεί το χωριό από τη αρχή, όμως οι τότε κάτοικοί του αποφάσισαν το νέο χωριό να γίνει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα.

Τα σπίτια έγιναν με σχέδιο αλλά έχασαν την αίγλη και την γοητεία που προσέφερε απλόχερα η παλιά τοποθεσία.

Μερικές δεκάδες χρόνια μετά και λόγο των πυρκαγιών χάθηκε από την περιοχή και το μεγάλο πευκοδάσος που υπήρχε. Έμειναν μόνο οι μισογκρεμισμένοι κι ερειπωμένοι τοίχοι των οικοιμάτων να χάσκουν σαν τα φαντάσματα ενώ τα σαπισμένα παραθύρια σαν μεγάλα μάτια κοιτάζουν με απορία περιμένοντας..... Περιμένοντας υπομονετικά το τέλος. Ενα τέλος που δεν θα αργήσει να φανεί!

Πληροφορίες από ντόπιους αναφέρουν πως ο

τελευταίος κάτοικος της παλιάς Πέρσαινας ήταν ο ιερέας του χωριού ο οποίος δεν εγκατέλειψε τον οικισμό καθώς και την εκκλησιά, πέθανε όμως το 2016.