Γούμερο Ηλείας: Παναγία η Σπηλιώτισσα

 Χαμένo στον δικό του χωροχρόνο, με μια ακατέργαστη ομορφιά, το μικρό εκκλησάκι χτισμένο μέσα στα βράχια, είναι προορισμός, για δυνατές προσωπικές εμπειρίες!!

Η χώρα μας, ή μικρή μας πατρίδα ήταν από πάντα συνυφασμένη με την θρησκεία. Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου αντικρίζεις μεγαλοπρεπής ναούς, όμορφα μοναστήρια, θαυμαστά μικρά εξωκλήσια, που αποτέλεσαν, κι αποτελούν φάρο της Ορθοδοξίας. 

 

Καλέ μου αναγνώστη, σήμερα το πάθος μας για εξερεύνηση, θα μας πάει σε μια όμορφη περιοχή, πολύ κοντά σε ένα ορεινό κεφαλοχώρι, στο Γούμερο, του Νομού Ηλείας. Το χωριό αυτό, βρίσκεται σε απόσταση περίπου 35 χιλιομέτρων από την πρώτη πόλη του Νομού, ενω από την λαμπρή Αρχαία Ολυμπία, βρίσκεται στην μικρή απόσταση των 25 περίπου χιλιομέτρων. Εκεί θα δούμε ένα μικρό κι όμορφο εξωκλήσι, που είναι χτισμένο στο άνοιγμα μια μεγάλης σπηλιάς. 

  Για να επισκεφθεί κάποιος το Γούμερο και συνάμα το μικρό αυτό εξωκλήσι, υπάρχουν δύο διαδρομές. Η μία διαδρομή έρχεται από τον Πύργο, κι η δεύτερη  από την Πάτρα. Εξίσου κι οι δυο πολύ όμορφες, με αυτή από την Πάτρα να υπερτερεί λιγάκι, καθώς περνάς κοντά σε βουνά, και δίπλα από μια λίμνη. Η πρώτη διαδρομή από την Πρωτεύουσα του Νομού, περνά και από τον χώρο που μέχρι και πριν μερικά χρόνια γινόταν, και γίνεται ακόμα δηλαδή, η μεγάλη εμποροπανήγυρη στο Βάραγκα. Καθώς συνεχίζεις την πορεία σου προς το ορεινό χωριό, στα αριστερά σου συναντάς τον μεγάλο ποταμό της περιοχής, τον Πηνειακό Λαδωνα, η αρχαίο Σελληεί. Το μήκος του ποταμού είναι πανω από 50 χιλιόμετρα κι οι πηγές του βρίσκονται σχετικά κοντά στο χωριό Ανδρώνι, στο πολύ ορεινό τμήμα του Νομού. Τα νερά του Σελληεί ποταμού, χύνονται στην τεχνητή λίμνη του Πηνειού, στο φράγμα Καραμανλή, κοντά στην Αμαλιάδα. 

Η δεύτερη διαδρομή που υπάρχει ερχόμενος αυτή την φορά από την Πάτρα, ακολουθείς την επαρχιακή οδό Πάτρας Τρίπολης, τον γνωστό σε όλους πλέον 111, που περνά ακριβώς μπροστά από τα πόδια του χωριού Αγία Τριάδα, διασχίζεις το δρυοδάσος της κάπελης, και στο χωριό Πανόπουλο, στρίβεις δεξιά προς τον οικισμό της Καρυάς. Σε λίγα λεπτά φτάνεις κοντά στο μικρό ναΐδριο, της Παναγίας της Σπηλιώτισσας!!

 Το μικρό εξωκλήσι, όμως δεν φένεται από τον κεντρικό δρόμο. Υπάρχει μόνον μία εγκαταλελειμένη πινακίδα, που εάν είσαι τυχερός και την δεις έχει καλώς, και το μικρό προσκυνητάρι, με την εικόνα της κυρά Δέσποινας μέσα. 

 Το μονοπάτι για το εκκλησάκι είναι σχετικά καλό, αυτοκίνητο δεν πηγαίνει, το ξεχνάς αυτό. Μόνο με τα πόδια θα πας, εξάλλου η απόσταση δεν είναι μεγάλη και το περπάτημα, όπως λένε όλοι, κάνει καλό. 

  Το τοπίο θα σε αποζημιώσει σίγουρα. Τα μεγάλα γέρικα και γεμάτα κισσό πλατάνια, όσα έμειναν δηλαδή, και δεν καταστράφηκαν από της μεγάλες πυρκαγιές του 2007 , τα τρεχούμενα νερά, τα ακατέργαστα βράχια της ρεματιάς, σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε άλλους κόσμους, σε κόσμους ονείρων! 

  Καθώς όμως πλησιάζεις κι αντικρύζεις τον μικρούλη ναό, έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε κάποιο νησάκι του Αιγαίου. 

  Οι τοίχοι απ' το ξωκλήσι είναι ολόλευκοι όπως τα φτερά από τα άσπρα περιστέρια, η μικρή του μπλέ πόρτα, λάμπει στον απογευματινό ήλιο!

  Οι μικρές μάντρες γύρω του, μυρίζουν ασβέστη κι είναι περιποιημένες. Το εμβαδόν του ναϊδρίου δεν είναι πολύ μεγάλο, ίσως να είναι λίγο μεγαλύτερο από το εμβαδόν ενός υπνοδωματίου. Όμως είναι χτισμένο μέσα στο άνοιγμα της σπηλιάς. 

 Πληροφορίες αναφέρουν, πως η πρώτη εκκλησία ήταν επάνω στον δρόμο, στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το προσκυνητάρι. Πολλά χρόνια αργότερα μεταφερθηκε κάτω, στον τόπο όπου βρίσκεται τώρα. 

Μερικές απόψεις που έχουν ακουστεί λένε, πως βρέθηκε εκεί στην σπηλιά η εικόνα της Παναγιάς η οποία ήταν χρυσή, κι έτσι έχτισαν εκεί προς τιμήν της, το μικρό εκκλησάκι. 

Οι πιό ηλικιωμένοι γέροντες του Γουμέρου αναφέρουν, πως η έδρα της μικρής εκκλησίας ήταν εκεί, για αρκετές δεκαετίες και με πολλούς μοναχούς, αργότερα όμως έμειναν μόνο δύο. 

 Οι παλαιότεροι κάτοικοι του χωριού δεν ήθελαν η εκκλησία να είναι σε σπηλιά, πληροφορίες λένε πως στο συγκεκριμένο σημείο, είχε βρεθεί τάφος κάποιου Μηκυναίου άρχοντα, και έτσι συνέδεσαν το μέρος εκεί με τελετές ειδωλολατρίας. 

Σε αυτή την Παναγιά, σταματούσαν οι διερχόμενοι του Ιερού μονοπατιού, έκαναν μικρές τελετές, και κάποιες θυσίες. Εκεί υπήρχαν και τα κελιά, στο μεγάλο πλάτανο, με το λιγοστό τώρα νερό. 

Κάποιες ακόμα μαρτυρίες υποστηρίζουν, πως η εκκλησιά έγινε από τον Σπήλιο Σπηλιάδη ιερέα, απ' το γειτονικό χωριό την Πέρσαινα. Καθώς ο ιερέας αυτός περνούσε με το άλογό του από την περιοχή, μιας και δεν υπήρχαν δρόμοι το ζώο ξάκρισε στο μονοπάτι δίπλα στο γκρεμό, και δυστυχώς σκοτώθηκε, ο ιερέας γλίτωσε την ίστατη στιγμή. 

 Η μικρή μπλε του πόρτα είναι πάντα σφαλιστή. Ελάχιστες φορές ανοίγει, κι ακόμα πιο λίγες φορές τελείται Θεία Λειτουργία. 

Λίγα λουλούδια, έχουν κάνει την εμφάνιση τους ανάμεσα στις διάσπαρτες πέτρες, θυμίζοντάς μας ότι, η Άνοιξη έχει αρχίσει να κάνει δειλά δειλά την εμφάνιση της!!! 

   Τα άγρια τεράστια βράχια πάνω απ' το ναό, μοιάζουν λες και τα έχει ζωγραφίσει με το πινέλο του, κάποιος μεγάλος ζωγράφος!!! 

    Για μια στιγμή νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο Αιγαιοπελαγίτικο νησί, κι οχι κοντά σε ορεινό κεφαλοχώρι!!

   Το πιο εντυπωσιακο, το πιο θαυμαστό όμως είναι, ότι πριν μερικές δεκάδες χρόνια μέσα στο Ιερό του ναού, υπήρχε μια τεράστια ρίζα πλατύφυλλου κισσού, που είχε σκαρφαλώσει κι είχε αγγαλιάσει, όλους του τοίχους απ' το μικρό ναό, επάνω σε όλα τα φύλλα του κισσού απεικονιζόταν η μορφή, της Πλατυτέρας των Ουρανών. 

  

     

Δυστυχώς σήμερα, αυτό το θαύμα δεν μπορεί να το αντικρύσει κανείς. Ο κισσός χάθηκε, και μαζί χάθηκε και το θαύμα! Τυχεροί μόνο όσοι πρόλαβαν, κι είδαν!

 

    

  

 

 

Για πιο πολλές πληροφορίες δείτε εδω:https://goumero.gr/goumero-now/ekklisies/ekklisies-qsoklisia/

. Βασίλης Αναστοπουλος