Σπήλαιο Λιμνών

 

Η κωμόπολη των Καλαβρύτων στην ορεινή Αχαΐα, αποτελεί πόλο έλξης για τους λάτρεις, του χειμερινού τουρισμού κι όχι μόνο.

Ο γραφικός οικισμός, με τα θαυμάσια φαγητά, την απαράμιλλης ομορφιάς φαράγγι του Βουραϊκού, στο οποίο διέρχεται ο οδοντωτός με το μικρό τρενάκι. Το σπουδαίο χιονοδρομικό κέντρο, στις απότομες πλαγιές του πανήψυλου Χελμού τον κάνουν προορισμό, για τον οποίο ο κάθε άνθρωπος που αγαπάει την φύση, είτε ο λίγο πιο "νορμάλ" ταξιδευτής, έχει αρκετούς λόγους, για παραπάνω από μια επίσκεψη!!! 

  Το σπήλαιο των λιμνών, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για τους ανθρώπους κάθε ηλικίας, που αγαπούν τα ταξίδια, φυσικά εαν σας βγάλει ο δρόμος προς τα Καλάβρυτα, κι έχετε μαζί και μικρά παιδιά η ξενάγηση σε αυτό, επιβάλλεται. 

 Με σιγουριά, είναι το κορυφαίο στο είδος του στον Ελλαδικό χώρο και αρκετά δυσεύρετο, σε παγκόσμια κλίμακα. Σε εσωτερικό σπηλαίου να υπάρχουν λίμνες με νερό, είναι εξαιρετικά σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο, σε ολόκληρο τον πλανήτη!!!!

Ο δρόμος Κλειτωρίας - Καλαβρύτων, περνά λίγα μέτρα μόνο πιο πέρα από την είσοδο του σπηλαίου που κατασκεύασαν οι χωρικοί, και δίπλα ακριβώς από την φυσική. 

 Η απόσταση από τα Καλάβρυτα δεν είναι μεγάλη, απέχει μόνο 15 περίπου χιλιόμετρα. Ακριβώς δίπλα στο χωριό Καστριά - εξίσου οι χωρικοί, ήταν αυτοί που το έφεραν μερικώς στο φως, και το μελέτησαν εν μέρη, το έτος 1964.

Εξολοκλήρου όμως το σπήλαιο ερευνήθηκε συστηματικά το επόμενο έτος, από τον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο σε μια εκτεταμένη αποστολή, στην οποία συμμετείχαν σπηλαιολόγοι και από διάφορες χώρες του εξωτερικού. 

Τα αμέσως επόμενα έτη, με αρχή το έτος 1981 ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού άρχισε τις εργασίες ώστε να αναδειχθεί το σπήλαιο, και το 1990 παρεδώθι στον κόσμο το πρώτο επισκέψιμο κομμάτι του! 

Το σπήλαιο των Λιμνών, πιο παλιά ονομαζόταν και Τρουπίσιο. 

Το άνοιγμα της κανονικής εισόδου είναι αρκετά μεγάλο (6,50 μέτρα πλάτος και 3,50 μέτρα στο ύψος) και φυσικά πανέμορφο, και σε καμία περίπτωση δεν περνά απαρατήρητο, από τους διαβάτες. 

  Εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε και τον προσανατολισμό της, και να πούμε γιατί ο πρωτεύον θαλαμίσκος χρησιμοποιούνταν από τον άνθρωπο, για πάρα πολύ μεγάλες περιόδους, από την εποχής της προϊστορίας, έως και τους νεότερους χρόνους. 

Απ" το αρκετά μεγάλο μήκος του και συγκεκριμένα απο τα 1980 μέτρα του σπήλαιου που εξερευνηθηκαν, η επίσκεψη επιτρέπεται μόλις στα 500 μέτρα. Αριθμός μικρός, εάν σκεφτούμε ότι το συνολικό μάκρος του φτάνει και ξεπερνά, κατά πολύ τον αριθμό τον 2.000 μέτρων. 

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν έγιναν πολύ μεγάλες ανασκαφές κι ανακαλύφθηκε, ότι εκεί βρισκόταν μικρό σύνολο νεολιθικής αποικίας.  

Όταν ήταν αδύνατη η ανέγερση στατικών κτηρίων, οι σπηλιές ήταν το σπίτι που ο άνθρωπος έβρισκε καταφύγιο, αφού υπήρχε προστασία από τα άσχημα καιρικά φαινόμενα κι υπήρχε μια πιο σταθερή θερμοκρασία, στο εσωτερικό τους. 

Επίσης, η ανασκαφικη σκαπάνη έφερε στο φως τα οστά από αρκετά μεγάλο ζώο, όπως είπαν οι παλαιοντολόγοι τα οστά αυτά άνοικαν, σε ιπποπόταμο! 

 Η είσοδος γίνετε από μια κατασκευασμένη σήραγγα που σε πηγαίνει απ' ευθείας στο επίπεδο δύο, του σπηλαίου (απ τα τρία που υπάρχουν) και σε απόσταση εικοσιπέντε μέτρων πιο ψηλά, από την κανονική είσοδό του. 

Ίσως να μην εντυπωσιαστήτε από τους σταλακτίτες του, όμως το δυνατό σημείο του σπηλαίου αυτού, είναι οι λίμνες (εξάλλου από εκεί πήρε το όνομά του) που σε γοητεύουν και σε καθηλώνουν αμέσως!! Απ' τις δεκατρείς λίμνες που υπάρχουν, η διαδρομή σου επιτρέπει να δεις τρείς, μόνο. Όμως ακόμα κι αυτό το μικρό κομμάτι εάν το περπατήσεις σίγουρα, θα σου μείνει αξέχαστο και πιο πολύ εάν είναι χειμώνας, η άνοιξη που το νερό είναι αρκετό και δημιουργεί μικρούς πέτρινους καταρράκτες, από το νερό που στερεοποιείται. 

  Από τους πιο υπέροχους σχηματισμούς που θα δείτε, βρίσκετε στα τελευταία μέτρα της διαδρομής, κι είναι "το Κάστρο".  Αυτή την ονομασία την έδωσε η κυρία Άννα Πετρόχειλου (επειδή της θύμιζε φρούριο)  η οποία ήταν η πρόεδρος της Ελληνικής Σπηλαιολογικής εταιρείας. Η αίθουσα είναι αφιερωμένη σε αυτή.